Beelddenkers & HSP

Van de blog van Marian van den Beuken.  Een kersverse grootmoeder van een gezonde baby vertrouwde me toe dat ze zich veel zorgen had gemaakt of de zwangerschap en de bevalling van haar dochter wel goed zou verlopen. Ze vroeg me: Hoe kan ik stoppen, me zorgen te maken?

Haar vraag trof me en deed me terugdenken aan de geboorte van mijn eigen kleinkind. Ik had me weliswaar geen zorgen gemaakt over de zwangerschap en de bevalling van mijn dochter, maar toen de baby er eenmaal was, ben ik een paar dagen heel bang geweest dat hij niet helemaal gezond zou zijn.

 Hoe kun je stoppen, je zorgen te maken?

Er zijn drie remedies die mij kunnen helpen: mezelf terugbrengen in het hier en nu, aandacht geven aan de pijnlijke plek is aangeraakt waardoor het tobben ontstaan is en mijn zorgen delen met iemand die ik vertrouw.

Als je volledig in het hier en nu bent, is er geen ruimte voor zorgen. Dan ervaar je alleen maar wat er op dat moment is. Het kan fijn zijn, juist niet of iets ertussenin, er komt geen denken aan te pas. En in het volgende moment is er weer een andere ervaring.

Soms heb je echter te maken met dwangmatige zorgelijke gedachten die steeds terugkomen, hoe je ook probeert, in het hier en nu te blijven. Als dat bij mij gebeurt, dan weet ik eigenlijk al dat het niet over iets buiten me gaat, maar dat er een pijnlijke plek van binnen is aangeraakt waardoor ik in mijn denken ben geschoten. In het bovenstaande geval had het te maken met twee babyjongetjes in mijn familie waar bij de geboorte iets ernstigs mee aan de hand bleek te zijn.

Wat ik normaal gesproken doe als ik merk dat ik dwangmatig aan het tobben ben, is dat ik na ga waar die pijn in mijn lichaam zit en die liefdevolle aandacht geef. Als ik dat een tijdje doe, ga ik meestal weer voelen. Vaak komen er dan tranen en soms ook een inzicht waar die pijn vandaan komt.  Als ik vrede gesloten heb met de pijn ben ik weer helder en voel ik weer vertrouwen in het leven.

In dit geval werkte het niet. Ik kon wel zien wat de pijn was, maar ik kon niet bij mijn gevoel komen en ik kon niet stoppen met doemdenken. Ik kon het gewoon niet alleen.

Het is pas overgegaan toen ik er met een goede vriendin over sprak. Het delen op zich hielp al. Ik had er tot dat moment niet over durven praten; ik schaamde me dat ik door mijn getob het tegendeel was van een goede fee aan het wiegje van mijn kleinzoon, ook al was het grootste deel van mij dat natuurlijk wel.. Mijn vriendin reageerde met mededogen: maar het is toch heel begrijpelijk dat  die oude pijn op zo’n moment naar boven komt! Haar begrip maakte dat er een harde brok in mijn lijf vloeibaar begon te worden en mijn tranen begonnen te stromen. Daarna was de pijn weg, ik was weer helder en ik kon zien dat de baby echt helemaal gezond was.

 Nog beter dan te stoppen met je zorgen te maken, is het te voorkomen. Het is niet nodig om het slachtoffer te zijn van een doemdenkmachine in je hoofd.

Ik moet zeggen dat ik me tegenwoordig een stuk minder zorgen maak dan een aantal jaren geleden. Misschien ben ik gewoon ouder en wijzer geworden, maar ik weet eigenlijk wel zeker dat het iets te maken heeft met het feit dat ik al jaren een vorm van meditatie beoefen. Soms stop ik er een tijdje mee, dan komen de zorgen ook weer terug en dan moet ik weer opnieuw beginnen, mijn immuunsysteem op te bouwen. Meditatie werkt ontstressend, dus ook ontpiekerend. Door te mediteren voer je het gif en de pijn uit je geest en je lichaam af en ga je terug naar je innerlijke krachtbron, waardoor je jezelf weer voedt met licht, liefde, mededogen en vertrouwen.

Ieder mens loopt allerhande pijn op in het leven. En dan heb ik het nog niet eens over vorige levens. Als die pijn niet losgelaten wordt, komt er bij iedere nieuwe moeilijke ervaring pijn overheen en op den duur wordt dat een flinke klont. Zo kun je op een gegeven moment helemaal dichtgeklonterd raken. Er hoeft dan maar iets te gebeuren en je schiet in de pijn en omdat te erg is om te voelen, schiet je met de snelheid van het licht in het denken, het piekeren.

Vroeger dachten we dat alle pijn opnieuw ervaren en zo verwerkt moest worden. Tegenwoordig weten we dat er ook snellere en minder emotionele manieren zijn. Met een goede meditatiediscipline geef je jezelf dagelijks een onderhoudsbeurt. Hoe langer je het doet, hoe groter het effect. Je creëert als het ware een beschermende laag om je heen.

Er zijn veel vormen van meditatie. Bij de ene zul je je fijner voelen dan bij de ander. Dat kan ook veranderen. Iedere levensfase kan weer om een andere vorm vragen. Het gaat er om, uit te vinden wat op dit moment voor jou een goede vorm van meditatie is. Een goed criterium daarbij is of je er vrediger van wordt. Voor mij is schrijven heel lang een goede vorm van meditatie geweest. Daarnaast heb ik ook andere vormen beoefend zoals, yoga, chineng, vipassana meditatie, mandala tekenen. Ook cursussen lichaamsbewustwording en Pilates, zingen, naar muziek luisteren en gedichten lezen werkten voor mij als mediteren. Op dit moment beoefen ik transcendente meditatie. Schrijven, chineng en TM zijn de enige vormen waarbij het me is gelukt, er een dagelijkse discipline in te brengen. Dat past kennelijk bij mij. Voor een ander zal dat weer anders liggen.

Ik ervaar wel een verschil tussen al die meditatievormen. Het is vooral een verschil in diepte. Yoga, chineng, transcendente meditatie en vipassana meditatie brengen me op een dieper niveau, waar regelmatig het mentale proces wegvalt en ik in een oneindige vredigheid tuimel. De andere vormen brengen me op een andere manier tot rust, ze helpen me, mijn gedachten te focussen.

Door jaren lang Een Cursus in Wonderen te bestuderen en de lessen uit het werkboek te beoefenen heb ik in de gaten gekregen wat voor spelletje het ego met me speelt. Ik heb onderscheid leren maken tussen degene die ik werkelijk ben en het ego. Degene die ik in wezen ben, is verbonden met de innerlijke krachtbron, met de kosmos, met de liefde. Het ego wil niet dat ik verbonden ben met die bron, het wil juist afgescheidenheid creëren. Als ik in het dwangmatige doemdenken zit, is het ego tevreden; dan wordt het gevoed. Door te mediteren maak ik contact met mijn wezenlijke Zelf. Ik maak de keuze om me te richten op de liefde en zo laat ik vanzelf het ego los. Het ego komt dan later toch weer uit allerlei hoeken en gaten tevoorschijn, maar ik kan elke keer de keuze maken voor de verbinding met mijn werkelijke Zelf.

Door dagelijks te mediteren maak ik die verbinding steeds sterker. Daardoor ben ik door de dag heen alerter en merk ik het eerder als het ego weer de kop opsteekt.

Dagelijks mediteren wil niet zeggen dat je ook dagelijks effect merkt. Soms wel, soms niet. Soms lijkt het tobben zelfs even erger te worden. Als je geen effect merkt, wil dat echter nog niet zeggen dat het er niet is. Mediteren is iets van de lange termijn. Langzaam aan bouw je een goede innerlijke conditie op. Iedere meditatie werkt ontstressend, of je het nu merkt of niet. Veel gebeurt op een onbewust niveau.

Stoppen met je zorgen maken, is prima als je eenmaal in de zorgen zit, maar het is wel reageren op iets. Uiteindelijk is het pappen en nathouden. Je blijft slachtoffer van je eigen temperament. Door dagelijks te mediteren, neem je een proactieve houding aan. Dan neem je echt de leiding over je eigen leven. Dan word je steeds meer de regisseur van jouw levenswerk.