Beelddenkers & HSP

   
Er zijn mensen die menen dat dyslectische mensen niet in taal maar in beelden denken. Het denken in beelden zou het lezen en schrijven in de weg staan. Hoewel het zeker zo is dat de ene persoon sterker visueel is ingesteld dan de andere, is het voor wetenschappers onmogelijk zich een volkomen niet-talige vorm van denken voor te stellen. Zelfs als je droomt gebruik je nog taal (sommige mensen praten in hun dromen)! De taal is een enorm krachtig gereedschap om ingewikkelde zaken te overdenken. In de vorm van beelden is dat helemaal niet mogelijk.
 
Behandelingen die op deze ideeën zijn gebaseerd, hebben vooral een therapeutische waarde: ze kunnen er toe leiden dat het kind zich wat beter voelt (dit is vooral een gevolg van de aandacht die het kind krijgt). Effect op het lezen en schrijven hebben ze echter niet.
Het heeft zeker een therapeutische waarde om dyslexie geen (onzichtbare) handicap maar een 'gave' te noemen, zoals Ron D. Davis doet in zijn boek De gave van dyslexie. Natuurlijk zijn er mensen met dyslexie die buitengewone gaven hebben. Als er miljoenen mensen in de wereld dyslectisch zijn, zijn er zeker een paar genieën bij. Maar dat mensen met dyslexie door hun bijzondere vorm van (beeld)denken allemáál buitengewone gaven hebben, is grote onzin. Als we 'talenten' lezen in plaats van 'bijzondere gaven', moeten we vaststellen dat dyslectische mensen daarin niet verschillen van mensen die niet dyslectisch zijn. Iedereen heeft sterke kanten en moet proberen zijn (mens- en maatschappijvriendelijke) talenten te benutten.
 
Als het geloof in het beelddenken er toe leidt dat een kind een langdurige beelddenkbehandeling krijgt, en daardoor verstoken blijft van een systematische op de taal gerichte behandeling, dan is de dwaalweg ronduit schadelijk voor het kind. Het zal dan langer lees- en spellingproblemen houden, met alle emotionele gevolgen van dien. De lees- en spellingachterstand zal nog verder toenemen. Het zal steeds moeilijker worden om deze achterstanden weg te werken.