Beelddenkers & HSP

Lief medemens,

Nooit heb ik de wereld waarin ik leef kunnen begrijpen. Van jongs af aan voelde ik me aangetrokken tot kinderen die gepest werden op school, omdat ik hun innerlijke schoonheid zag. En daarmee meteen de reden waarom ze gepest werden. Ze waren ‘anders’, net als ik. En omdat ik voor ze wilde opkomen, werd ik ook een mikpunt in alle schooljaren die ik meemaakte. Maar ik bleef vanuit het gevoel van rechtvaardigheid voor ze staan. Ik zou mijn schooljaren voor geen goud over willen doen! Al weet ik nu dat het mij krachtig heeft gemaakt.

Ik ben vanaf relatief jonge leeftijd  veel (jonge) mensen kwijtgeraakt aan de ‘stoffelijke dood’, mijn eerste liefde en later in mijn leven ook een paar van mijn beste vriendinnen. Maar ik kon ze zelfs na hun overlijden nog voelen, soms horen. Er gebeurden onverklaarbare dingen die mij deden geloven dat alleen ‘zij’ dat zouden kunnen veroorzaken. Ik werd er eenzaam van want ik kon dat met niemand delen zonder voor een fantast uitgemaakt te worden.

Ik kon ontzettend gemakkelijk  en goed leren, maar ik voelde me doodongelukkig in de structuur die de school en de maatschappij mij oplegde. Ik zag het zelf toch allemaal heel anders? Beter? Mooier?  Mocht ik dat wel van mezelf denken? Nee, want leraren en onderwijzers weten het uiteraard beter, zo leerde ik! Ik mocht niet ‘brutaal’ zijn. Altijd had ik vragen waarmee ik leraren tegen mij in het harnas joeg. Ik kreeg zelfs eens een dikke onvoldoende omdat ik een opstel inleverde dat ik zou hebben overgeschreven. Want iemand van die jonge leeftijd, kon zo’n filosofisch epistel niet schrijven. Gelukkig was daar mijn moeder die de lerares een boze brief schreef en een lans voor mij brak. Ik kreeg alsnog een negen.

Ik kan niet tegen onrecht, nooit gekund ook. En ik zie het continu gebeuren. Overal. Ik zie leed dat dieren wordt aangedaan en dat voelt alsof het mij wordt aangedaan! Ik beleef het mee en ik zou het kunnen omschrijven als een steen op mijn maag, een brok in mijn keel, of als een niet te stuiten verdriet. Maar zelfs de pijn die een ander, of een dier heeft, kan ik voelen in mijn lichaam. Ook al is het niet van mij. Dat te kunnen onderscheiden heb ik later moeten leren door middel van trainingen die met energiewerk te maken hebben. Jarenlang van cursus naar cursus… Zoek het maar eens uit in je eentje, wie jij zelf bent en waar jouw ‘energieveld’ ophoudt.

Ik kan er niet tegen als de waarheid niet tegen mij wordt gesproken, want ik ‘hoor’ de achterliggende gedachten, die wel waarheid spreken in mijn hoofd. Ik voel het wanneer jij tegen me zegt dat het goed met je gaat, terwijl dat niet zo is. En ik ‘zie’ ook waarom het niet goed gaat. Of ik ‘hoor’ het, voel het…  dan voel ik mij zo eenzaam en dan denk ik: ‘waarom durf je mij niet te vertrouwen, ik veroordeel niet, jij mag zijn wie je bent, ik ben er voor jou,  onvoorwaardelijk! Zie je dat dan niet?’ Dus ik ga niet graag naar evenementen of feestjes waar veel mensen komen. Ik kan mezelf niet zijn en alleen maar ‘leeglopen’. Zo voelt dat.

Ik kan niet (meer) tegen televisie of radio, ook al werkte ik er jarenlang zelf. Ik kon dat toen, omdat ik het heerlijk vind om anderen te helpen en als ik daar dan ook nog geld voor krijg is dat helemaal een ‘wonder’. Maar de hiërarchie die daar heerst en de wantoestanden ontgingen mij niet. En geld heeft mij nog nooit geïnteresseerd. Het is niets, het is een aardse illusie, een stukje materie, wat je niet meeneemt als je straks ‘overleden’ bent. Wat je wel meeneemt is jezelf, je spirit, je kern, je geest die (hopelijk) gegroeid is. Zie je dan niet dat geld alles kapot maakt? En als je geen geld hebt omdat je je niet in een negen-tot-vijf-baan of een organisatie-structuur kunt handhaven omdat je daar letterlijk ziek van wordt, heb je in deze wereld niets.  Als je talenten hebt zoals muziek maken, schrijven, tekenen, schilderen tel je maatschappelijk niet mee en moet je het maar uitzoeken. Want je bent nergens in te passen en ‘het is je eigen schuld dat je voor dat soort beroepen kiest, die eigenlijk hobby’s zijn’  kreeg ik vaak te horen. Dat doet enorm veel pijn. Want mijn talenten worden mij tot ballast! En ze maken mij juist zo blij…

Zie je dan niet, dat wij allemaal hier zijn om een reden, en dat er voor iedereen in de wereld genoeg te eten en te drinken is? Als we het maar eerlijk verdelen… Elkaar helpen daarbij. Ik doe dat vanzelf, omdat ik voel dat dat goed is en zo hoort, maar hoe zit dat dan met jou?

Ik kon niet meer spelen in mijn bands omdat ik altijd na afloop ziek thuis kwam. Ik had de meest vreselijke ‘kwalen’ overgenomen van degenen die ik gesproken had in de pauzes of na afloop. Terwijl ik ook niet houd van een ‘podium’, omdat ik graag dichtbij jou wil zijn en blijven. Ik moest leren om die energie te onderscheiden van mezelf zodat ik het weer ‘weg kon sturen’. Gek genoeg wist ik altijd dat ik er niet voor naar de dokter hoefde omdat het vanzelf zou verdwijnen. ‘Iets’ zei me dat die kwaal niet van mij was. Ik moest daar alleen naar leren luisteren. Maar ook kon ik met mijn hooggevoeligheid niet meer tegen het ‘vocale geweld’ dat uit de versterkers kwam. Ook al kon ik ervan genieten dat andere mensen blij werden van onze optredens en een avond heerlijk konden dansen. Daarom heb ik het nog tien jaar volgehouden. Mijn medemuzikanten begrepen dat van mij…

Ik voel me soms zo ‘anders’ en alleen dat ik meermalen heb gesmeekt om hier weg te mogen. Nee, ik was zeker niet depressief of erger, ‘psychotisch’. Ik begreep alleen maar niet dat niemand hetzelfde leek te voelen en te zien als wat ik telkens zie en voel, en vooral ‘weet’.  Ik begreep niet waarom ik geboren was op een planeet als deze. Maar ook voel ik dat ik zelf mijn leven niet moet beëindigen omdat ik hier ook rondloop met een reden. Al heb ik nog steeds (tegenwoordig steeds minder) moeite om die reden te vinden en in te zien. Gelukkig ontmoet ik de laatste jaren mensen die hetzelfde voelen, die ook teruggetrokken leven omdat het anders te overweldigend wordt. En dit met mij delen omdat ik mezelf ook wat meer ben gaan uiten over wat ik voel, zie en ‘weet’.

Ik houd zo ontzettend veel van mijn dieren, omdat ze mij aanvoelen, zoals ik hen aanvoel. We hebben ‘echt contact’  en ik begin te begrijpen dat zij bij mij geboren zijn om mij bij te staan in dit eenzame proces. Ik heb dat al heel vaak mogen ondervinden en het is heel zuiver en wonderlijk mooi! Ze houden me op aarde, helpen me te aarden en te gronden, zoals ik hen help te gronden. Want dieren zijn niet geaard omdat ze op ‘vier beentjes’ lopen, net als wij in de oertijd. Als ik om deze ‘zienswijze’  wordt uitgelachen, doet mij dat heel erg veel pijn.

Ik houd sowieso van alle dieren, omdat ik voel dat zij ons dingen leren: eenvoud en onvoorwaardelijkheid. Ik zie ook dat er veel mensen zo zijn en zo denken, omdat ze zelf ook hooggevoelig zijn en de medemens eveneens vaak niet begrijpen in hun handelen en spreken. Maar als ik dat zeg, willen ze dat vaak ontkennen. Dat begrijp ik zo ontzettend goed dat ik daar geen oordeel over heb. Maar ik voel me dan weer alleen en ontkend.

Als ik lees dat er oorlog is uitgebroken en dat er ook nog eens een politiek mandaat voor gegeven is, huilt mijn hart. Ik zou willen schreeuwen, maar ik doe het niet, omdat ik weet dat het geen zin heeft. Begrijpen die mensen die zich ‘geleerd’ noemen dan niet dat ze vanuit angst en ego handelen? Waar geen kracht is ontstaat macht en dus onmacht. Het is uit balans…

Ik leef veel in mijn eigen huis, tussen mijn dieren en probeer dat soort nieuwsberichten te vermijden.  Maar ik voel me ‘dom’ als iemand mij iets vertelt wat iedereen schijnt te weten en ik heb er niets van meegekregen, dus ik blijf het toch lezen tegen mijn gevoel in.

Ik heb heel veel geleerd en gestudeerd en ik heb ontdekt dat ik ‘cum laude’ voor alles kan slagen wat ik aanpak. Maar ik heb ook ontdekt dat het moet resoneren met mijn hart en ziel en ik laat mij geen onzin verkopen in welke opleiding dan ook. Dus ik heb vaak studies weer moeten afbreken omdat ik voelde dat ik niet kon beantwoorden aan wat mij gevraagd werd. Ik wil alleen eerlijkheid en dat kunnen zeggen zoals ik het zie zonder meteen veroordeeld te worden met een laag cijfer. Gelukkig ben ik een aantal gelijkgestemde docenten tegengekomen die mij zagen zoals ik was. Daar heb ik  nog steeds contact mee.

Ik heb vrijheid nodig om te zijn wie ik ben in de kern. En ik ‘weet’ dat ik niemand iets aan doe als ik dat mag zijn. Nooit zal ik iemand moedwillig pijn doen, maar ervaar zelf telkens weer dat ik daardoor pijn heb als ik me moet aanpassen en niet begrepen wordt. Omdat jij vanuit logica redeneert en ik (gelukkig, of is het helaas) vanuit dezelfde logica met jou mee kan redeneren, maar vanuit een soort ‘wijsheid’ weet dat het niet klopt.  En dat heb ik jarenlang –onwetend, onbaatzuchtig en noodgedwongen-  wel gedaan. Met alle gevolgen van dien.

Ik heb door schade en schande en veel zoeken op het internet (lang leve het internet) ontdekt wie ik ben en nu heb ik moeten leren dat ik mag zijn wie ik ben. Dat valt nog steeds niet altijd mee. Ik kreeg de term ‘indigo’ uitgelegd via ‘nieuwetijdskind.com’ en ik begrijp sinds een tijdje dat ik daarnaast mediamiek en paranormaal geboren ben, dat wist ik al langer, maar ontkende dat stuk in mijzelf. Daar durfde ik ook niet over te praten.  Dat durf ik pas echt sinds een jaar. Ook schijn ik hoogbegaafd te zijn, en het dringt tot mij door dat die fenomenen vaker aan elkaar verwant zijn. Dat schreef ik vorige week als antwoord op een vraag die gesteld werd naar aanleiding van mijn artikel, en dat is over het internet verspreid, ook onder diverse psychologen.

Ik vraag je om mij te nemen zoals ik ben, maar vooral vraag ik je om ‘open’ te staan voor mensen die ‘anders’ zijn, zonder te proberen ze in je eigen ‘denkkader’ te plaatsen of aan te passen aan datgene wat jij op school of door je werk hebt geleerd. Want de kans is groot dat we elkaar niet echt begrijpen. En is het immers niet zo, dat uitvinders altijd eerst buiten het kader moeten denken om iets te ontdekken? Een paradigma wordt dan een hypothWonderlandese, of een anomalie en vervolgens waarschijnlijk weer een nieuw paradigma  (met hernieuwd gevaar voor ‘dogma’ ). En dan hebben we het maar niet over het fenomeen serendipiteit.

Ik ben een meisje van de natuur. Zelfs in een volwassen lichaam van 52 jaar, ben ik nog altijd dat optimistische kind dat met een open mind in het leven staat. Met een groot gevoel voor humor, zich elke dag verwonderend over de schoonheid van de natuur. Met heel veel liefde in mijn hart.

Wil je alsjeblieft een beetje proberen om mij te begrijpen met respect en als het ietsje meer mag zijn, om net zoveel van mij te houden zoals ik vanuit onvoorwaardelijke liefde van jou houd?  Gewoon omdat jij bent die je bent…

Bron: © IrmaSchiffers2014.worpress.com